Het verhaal van Zoë, dochter van Tanja Apeldoorn.
Op 15 januari 1993 ontdekte ik dat ik na een jaar proberen zwanger was. Alles verliep goed. Ik had zelfs geen last van misselijkheid. Het enigste probleem wat ik had, na 6 maanden zwangerschap, was een te hoge bloeddruk en een ongelofelijk gewichtstoename. Ik ben een paar keer extra gecontroleerd op zwangerschapsdiabete en zwangerschapsvergifteging. Maar er was niks aan de hand. Ook het meisje deed het perfect. Op 22 september was ik uitgerekend en precies die dag verloor ik mijn slijmprop en kreeg lichte weeën.
‘s Nachts was het zo erg dat ik heb moeten puffen maar aangezien mijn water nog niet gebroken was zat ik nog thuis. Elke 5 minuten had ik een wee en die hielden heel lang aan. ‘s Ochtends was ik uitgeput en ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor controle maar de weeënactiviteit was afgenomen en ze stuurden me naar huis. De hele dag lichte, onregelmatige weeen en ‘s nachts weer regelmatig en zwaar. Weer ‘s ochtends naar het ziekenhuis en weer naar huis. Weer een hele zware nacht gehad en toen ik weer in het ziekenhuis kwam kreeg ik slaappillen om te kunnen rusten. Ik heb hierdoor 3 uur kunnen slapen maar ‘s avonds begonnen de weeën weer te erg te worden. Toen ik 26 september om 7 uur naar de wc ging zag ik dat ik best veel bloed verloor, dus ik ben in paniek naar het ziekenhuis gegaan en toen ik daar getoucheerd werd zat het bloed overal zelfs op de muur en de dokter. Eindelijk besloten ze actie te gaan ondernemen. Op de CTG waren lichte weeën te zien en ik had sinds 4 dagen 2 cm ontsluiting en niets meer. Dus met een dikke naald hebben ze de vliezen gebroken om te gaan kijken of op die manier de weeën op gang kwamen. Mijn meisje werd met een inwendige CTG in de gaten gehouden. Na 2 uur was er nog geen verandering en het bloed bleef lopen en ze zijn me gaan inleiden met een infuus. Het infuus werd om 14 uur aangesloten en om 18 uur mocht ik meepersen. Om 18:12 is Zoë geboren. Ik was zo snel dat ik haar letterlijk uit me heb getrokken, toen ik haar schoudertjes voelde passeren, en het infuus heb losgetrokken. De dokter werd boos op me want ik moest snel persen voor de placenta. Ik had nergens oog voor want ik was mijn meisje aan ´t bekijken en het zoenen. Toen de placenta kwam om 18:20 werd iedereen erbij geroepen. Alle verpleegsters en de dokter waren de placenta aan het bekijken. Er werden 2 andere dokters bijgeroepen en ik had het gevoel dat ik een gouden ei had gelegd. Toen ik vroeg om uitleg zeiden ze dat er 1 ader teveel in de navelstreng zat, ipv 2 zaten er 3, en dat de vliezen bedekt waren met een spinnenweb van aderen. Ze vroegen mij of ik papieren wilde tekenen zodat zij de placenta, vliezen en navelstreng konden bestuderen Dit heb ik gedaan. Ook vroegen ze me of ik een bloedtransfusie wilde aangezien ik zo’n anderhalve liter bloed had verloren. Ze zeiden dat het bloed van mij afkwam want er zaten geen scheuren in de aders van de vliezen en geen trauma in de placenta. Mijn dochtertje woog bij haar geboorte 3480 gr en was 48 cm lang. Ze is nu een mooie meid van 9 jaar oud en 160 lang
Ik heb nooit geweten wat nu dat verschijnsel van die aders was tot ik een paar weken geleden op de site van Julia* terecht kwam en de informatie over vasa previa las. Ik heb daarna een mail gestuurd naar Marlou, de mamma van Julia*, en zij legde mij uit dat mijn dochter een wonderkindje is. Er was namelijk sprake van een velamenteuze navelstrenginsertie. Mijn hart stond even stil. Ik wist niet wat een risico mijn kindje heeft gelopen. Ik ben nooit op de hoogte gebracht. Ik wist niet beter dan dat mijn placenta, vliezen en navelstreng bijzonder waren en heb daar nooit over nagedacht. Nu dat ik in 2000 een zoontje heb verloren met 15 weken en in 2001 een gezonde meid d.m.v. een keizersnede heb gehad ben ik hier toch anders over gaan nadenken. Nu dat ik weet dat het met mijn oudste dochter anders had kunnen aflopen weet ik zeker dat het leven een geschenk is en echt niet vanzelfsprekend.