In oktober 2019 testte ik positief voor mijn eerste zwangerschap. In november mochten wij ons kindje voor het eerst op de echo bekijken en zagen wij het hartje prachtig kloppen. Na de eerste spannende weken vol zwangerschapsmisselijkheid, ontdekten wij begin januari 2020 dat we een jongetje verwachten. En dit werd bevestigd bij de 20-weken echo in februari. Deze echo hadden wij in een andere praktijk dan onze vaste verloskundigenpraktijk. De echoscopist vertelde ons aan het begin van de afspraak dat er ook iemand zou aansluiten die in training was om 20-weken echo’s te mogen doen. We waren blij verrast toen even later een verloskundige uit onze praktijk binnen kwam, die degene bleek te zijn die in training was. Beiden echoscopisten deden uitgebreide echo’s en het meeste zag er goed uit. Onze eigen verloskundige in training vroeg of we eventueel een paar dagen later weer wilden komen, zodat ze nog wat kon oefenen. Natuurlijk zeiden we daar geen nee tegen, want we wilden graag onze zoon een extra keer zien. Bij deze extra echo keek de verloskundige toch nog even goed naar de placenta. Ze kon de navelstrenginsertie niet goed plaatsen en er leken aders laag bij de baarmoedermond te zitten. Bij het volgende gesprek in onze eigen verloskundigenpraktijk, gaf de verloskundige aan dat ze toch aanraadde om dit nader te laten bekijken in het ziekenhuis. Half maart, toen ik ruim 24 weken zwanger was, had ik de afspraak in het Erasmus MC en aldaar werd ook geconstateerd dat er een verdachte ader zat. Het was destijds lastig te zien, omdat de baby er met z’n hoofd strak tegenaan lag. Er werd, vrij losjes, gezegd dat als de situatie zo bleef dat onze zoon met 36 weken met een keizersnede gehaald zou moeten worden. Wat een schok was dat! Allerlei dingen spookten door mijn hoofd: 36 weken is prematuur, is dat niet te vroeg voor mijn kindje? Een keizersnede is een heftige ingreep, hoe zal het herstel zijn? Zit mijn kindje nog veilig en welk risico loopt het nu?
Op hetzelfde moment begon de Corona pandemie in Nederland. Die week moest je met een snotneus thuisblijven en door de impact van het nieuws over mijn zwangerschap, was ik ziek geworden. Ik kan me nog herinneren dat ik op een woensdagmiddag, half maart, van kantoor ben vertrokken en niet meer terug ben geweest tot na mijn verlof in november.
Eind april, toen ik 30 weken zwanger was, hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Eerst heb ik een uitwendige echo gehad waarbij je zag dat de placenta netjes hoog lag aan de achterkant van mijn buik met de navelstreng in het midden. Daarna nog een inwendige echo en daar zagen we recht voor de baarmoedermond nog steeds een ader zitten, die de placenta aan de achterkant verbindt met een extra stukje placenta dat aan de voorkant ligt. Dit duidde op een meerlobbige placenta in combinatie met vasa previa. Hierdoor werd duidelijk dat, eind mei, na 36 weken zwangerschap, ons kindje met een keizersnede ter wereld zou komen. Omdat ik in de tussentijd veel onderzoek had gedaan en allerlei vragen had gesteld, was ik op dat moment opgelucht door dit besluit. Het voelde alsof er voor de veiligheid van het kindje gekozen werd, wat uiteindelijk het belangrijkst is.
Vier weken later had ik weer een echo om te zien of de situatie nog veranderd was. Dit was niet het geval en de gynaecoloog gaf ook aan dat de geplande keizersnede een goede, veilige beslissing was en dat er geen reden was om dit plan aan te passen. Dat gaf ons ook rust, dus we planden onze gewenste datum in, die viel op 36+1 weken zwangerschap.
Tijdens de controles was te zien dat onze zoon aan de grote kant was. Qua groei zat hij op de +1 lijn en hij werd rond de 36 weken al op 3000-3500 gram geschat. Ook dat was een extra geruststelling dat onze zoon enigszins klaar zou zijn voor de buitenwereld, ook al kwam ie niet ter wereld volgens zijn eigen ritme.
Met 34 weken ging ik met zwangerschapsverlof, zodat ik nog 2 weken kon voorbereiden op de komst van onze zoon. Naarmate de 36 weken naderde, werd het steeds een beetje spannender, maar ik heb gelukkig nooit bloedingen of andere verontrustende complicaties gehad.
Op een prachtige, zonnige vrijdagochtend, op 29 mei 2020, meldden wij ons bij het Sophia Kinderziekenhuis. Ik werd opgenomen en tegen 12 uur werd ik naar de operatiekamer gereden. In alle rust, zonder ook maar 1 wee gehad te hebben, begon daar de bevalling van onze zoon. Het eerste gedeelte zag ik niet wat er gebeurde, maar mijn man filmde mij en op een bepaald moment zei iemand ‘oh, daar zijn de vasa previa al’ en ik zei ‘oh ja, zie je ze?’. Ik was zo benieuwd naar hoe de situatie echt in elkaar zat, want dat weet je pas echt na de geboorte. Kort daarna ging ‘het doek’ naar beneden en zagen we onze zoon Yves kerngezond ter wereld komen. Ze lieten hem van dichtbij zien door het plastic doek heen en ik pakte zijn warme handje. Hij kreeg een mutsje op en een doek om en werd op mijn borst gelegd. Wat een geluk en opluchting, daar was ie dan eindelijk! Hij bleek 3205 gram en 49 cm. Prachtig voor iemand van zijn termijn.
Terwijl wij met elkaar kennismaakten werd de placenta geboren en doorgenomen. Toen ik gehecht was en we de operatiekamer uitreden, kwamen we langs het tafeltje met de placenta erop. Daar legde de gynaecoloog uit dat de placenta hoefijzervormig was (en uit autopsie bleek ook meerlobbig) en dat er sprake was van velamenteuze navelstenginsertie, waarbij de aders van de navelstreng, die in de vliezen liepen, vlak voor de baarmoedermond lagen. Uiteindelijk was het dus een goede keuze geweest om voor een keizersnede te gaan.
Toen ik terugkwam van de uitslaapkamer, bleken zowel Yves als ik ondertemperatuur te hebben. Daardoor moest hij een uurtje in de couveuse, die gelukkig naast mijn bed stond.
Na 2 nachten in het ziekenhuis mochten we naar huis toe. Ook daar had Yves wat moeite om op temperatuur te blijven en hij verloor aardig wat gewicht. Hij was in de eerste weken ook niet sterk genoeg om bij mij borstvoeding te drinken, maar na twee weken was hij terug op zijn geboortegewicht en na 4 weken dronk hij weer steeds meer bij mij. Al met al dus een iets hobbelige start, maar we zijn heel trots op hoe goed Yves het deed voor de 36 weken waarmee hij geboren werd.
Inmiddels is Yves een vrolijke, sterke, slimme, lieve, geweldige kleine man van 18 maanden. We merken qua ontwikkeling niet dat hij 4 weken te vroeg is geboren, want hij gaat gelijk op met leeftijdgenoten. We genieten elke dag van hem en zijn ontzettend dankbaar dat hij in ons leven is.
