Jorgen en Lizette Wijn-van der Burgt – ^i^ Nina
De hele zwangerschap was goed gegaan, geen enkele reden tot paniek, alleen een extra echo gehad om te kijken of de baby stuit lag of niet. Spannend allemaal want het komt al dichtbij. Zo wordt het allemaal steeds spannender want die dag van de uitgerekende datum is vlakbij.
Eindelijk dan een tegenvaller, zoals de meeste eerste kindjes is ook ons kindje te laat. Nu is iedere dag spannend tot 12-11-2003 03.00 uur ‘s nachts. Lizette is naar het toilet maar komt terug. “Volgens mij gaat het beginnen” zegt ze nog met een lach. In een klap ben ik compleet wakker, de drie koppen koffie van mijn werk zijn er door de adrenaline wel 10 geworden gevoelsmatig. Lizette heeft de baby net nog gevoeld. Ik ga als een speer naar de badkamer maar als ik daar aankom schrik ik. Lizette bloedt!! Ik zeg “ik bel meteen de verloskundige” , “Nou” zegt ze, “het kan ook een beetje bloed zijn, dat kon, zeiden ze.” “Ja klopt, maar bij jou komt het er met een straaltje uit”. De schrik slaat meteen toe maar op één of andere vreemde manier blijven we toch nog wel rustig. Ik bel meteen de verloskundige en die komt meteen naar ons toe. Binnen 10 minuten was ze er. Lizette is ondertussen heel wat bloed verloren, 2 kraamverbanden vol.
De verloskundige legt haar op bed en luistert met de doptone , niks…….. de wereld staat stil. We gaan meteen naar het ziekenhuis. Tas zoals geleerd in de “samen bevallen” cursus staat gelukkig al klaar. Alles bij elkaar zijn we binnen een kwartier in het ziekenhuis. Je hebt nog hoop, want je gaat naar het ziekenhuis.
Wat daar gebeurt is erg onwerkelijk. Je ziet het wel eens op tv bij de zogenaamde “real life ziekenhuis soaps” je komt binnen, meteen 4 man er omheen infuus, ctg, echo, enz. Met de eerste echo is al geen beweging in het hartje meer te zien. Maar voor de zekerheid is er toch nog een andere machine gehaald. Ook daarop geen beweging meer in het hartje. We weten het zeker, ons kindje, een week over tijd is dood…… waarom…..waarom…..hoe…kan niet waar zijn ….. enzovoort. Lizette bloedt ondertussen maar door en de bevalling is ondertussen in alle hevigheid flink op gang gekomen. Zeer onregelmatige weeën, korte, lange, door elkaar. Wat moet Lizette wel niet meemaken nu. Vreselijk. Het rare is dat je nog steeds op de automatische piloot draait. Je weet het ergste moet nog gedaan worden: de bevalling zelf, waarom nog?? De baby is toch al dood. Omdat de bevalling al op gang is gekomen kan een keizersnede ook niet meer. Lizette krijgt daarom de vrije hand. Pijnstillers enzovoort, wat ze wil. Ze geeft aan dat ze graag een ruggenprik wil dus het personeel gaat bellen voor een anesthesist. Ondertussen gaan de weeën natuurlijk gewoon door. Het duurt en het duurt maar geen ruggenprik. Als we vragen waar deze blijft wordt er gezegd dat de anesthesist niet in het ziekenhuis wil komen want deze vindt dat niet nodig……………..
Uiteindelijk krijgt Lizette een minimale pijnstiller. Minimaal omdat ze er versuft van raakt maar het helpt in ieder geval een beetje. Hierdoor suft ze gelukkig tussen de weeën weg en valt ze bijna in slaap. Ik weet zelf ondertussen af en toe niet meer wat er gebeurt, alles is zo onwerkelijk. Het had niet zo moeten zijn.
Nou de rest zal ik jullie besparen van de bevalling, die ging gewoon door. Maar uiteindelijk om 10.20 is “ZE” geboren, we hebben een dochtertje (wij wilden vooraf niet weten wat het was) Een fantastisch dochtertje Nina, zoals iedere ouder is dit het mooiste kindje van allemaal. De ouders, broers en zussen zijn ondertussen in het ziekenhuis. Nadat mijn vrouw en ik zijn bijgekomen ga ik ze halen. Als ze allemaal binnen zijn vertel ik dus met trots dat we een dochtertje hebben “Nina”. De tranen slaan over op iedereen natuurlijk, maar wat kan een mens zich ondanks alles leeg voelen. Zo gaat Nina van arm naar arm van opa naar oma van broer naar zus, iedereen wil haar toch even vast houden. Voor mijn schoonzus en zwager moet het heel dubbel zijn, zij zijn net 6 weken geleden voor het eerst ouders geworden van een dochtertje. Vreemd allemaal, het op elkaars kinderen oppassen wat gepland stond enzovoorts is allemaal weg, weg, weg. We missen onze Nina heel erg veel en gaan nog vaak naar het crematorium om haar “op te zoeken”. Voor ons gevoel is het nodig, alleen iedere keer dat je denkt dat het iets beter gaat krijg je weer een terugslag.
Inmiddels staat het geluk weer aan onze kant, want pasgeleden zijn we opnieuw ouders geworden van een kerngezonde tweeling.
Onze Nina *12-11-2003 10.20 uur +12.11.2003 03.00 uur